Portretten Wies van Ballaer, vrijwilliger in afdeling Herentals en regio Turnhout "Stap eens mee in een onbekend verhaal, het brengt je onverwachte ontmoetingen" Wies van Ballaer is vrijwilliger in afdeling Herentals en de regio Turnhout. Zij wou gezinnen leren kennen, ruim 35 jaar geleden. Omdat er geen vrijwilligers waren in die buurt in Herentals, werd ze gevraagd. “Tja, hoe gaan die dingen? Ik vroeg aan een zekere Paul hoe waar mijn kinderen konden leren zwemmen… Hij vroeg mij of ik niet aansloot bij het bestuur dat dat organiseerde. Het was voor mij de beste manier om mensen en grote gezinnen te leren kennen. Dat laatste, als moeder van vier, was voor mij erg belangrijk.” “Toen werkten de dingen anders dan nu. We organiseerden het zwemmen, een ledenfeest, gingen met de bus op stap, maakten samen fietstochten. Heel anders dan nu. Maar ik vond dat plezant. Daarna volgde de vraag uit de regio: of ik de afdeling daar niet wou vertegenwoordigen. Vanuit de regio krijg je ruggensteun en dat heb je soms wel nodig. Maar het meest geniet ik van de samenwerking in onze ploeg. Van de complimenten aan ons team na een geslaagd ontbijt of een succesvolle tweedehandsbeurs.” “Corona heeft alles veranderd. We missen sociaal contact. Gelukkig hebben de jonge vrijwilligers ons wegwijs gemaakt in het digitaal vergaderen. Ze zijn ook helemaal mee met Facebook, Messenger, Instagram, WhatsApp… Zij spelen ermee en beheersen die kanalen wat nieuwe mogelijkheden geeft. Voor de volgende Week van de Opvoeding, waar we normaal altijd aan meedoen, wordt het wellicht ook een webinar. Het is een beetje zoeken en schipperen tussen wat haalbaar is, kan en mag. We werken goed samen met het Huis van het Kind. Zij steunen ons bij de thema’s rond opvoeding, met raad en daad: een grote zaal met parking, samen promotie voeren. Het komt wel goed. Het is allemaal anders, maar er zijn mogelijkheden. Door die nieuwigheden treden we uit onze comfortzone. Misschien leidt dat wel tot nieuwe samenwerkingen. Wie weet? Het zou mooi zijn. We laten die jonge gezinnen gewoon doen en zien wat ervan komt. Want, we gaan ervoor.” “Waarom iemand vrijwilliger zou (moeten) worden? Eerlijk, ik weet dat niet. Ik heb daar geen tips voor. Soms is het gewoon goed om je te laten meenemen in een nieuw en onbekend verhaal. Dus stap erin en zie wat het je brengt. Voor mij is het een mooi, positief verhaal geworden. Soms ook moeilijk maar toch vooral verrijkend. Een mens wordt ook soms verrast door wat hij allemaal kan of niet kan. Generaties vrijwilligers leren van elkaar. We luisteren naar de jongere vrijwilligers en steunen hen. Want samen gaan we voor gezinnen. Vroeger, nu en later”, besluit Wies.