Drie op een rij: papa, zoon en dochter Baelde zijn vrijwilliger bij de Gezinsbond

Marc, de vader

"Ik ben Marc Baelde, gehuwd met Jenny. Samen hebben we drie kinderen die reeds geruime tijd het huis uit zijn. Ik werd onlangs 70 en ben dus al even met pensioen. ‘Op rust’ zou ik het niet noemen, want mijn dagen zijn goed gevuld met vrijwilligerswerk.

Toen onze jongste zoon geboren werd, sprak de toenmalige voorzitter van de afdeling Vlamertinge me aan. Men was op zoek naar een nieuwe secretaris. Ik had eigenlijk niet de intentie om in het bestuur van een vereniging te gaan, maar in de Gezinsbond kon ik iets betekenen voor de mensen van mijn gemeente. Daarom heb ik die taak aanvaard en lang met plezier gedaan.

Eigenlijk vind ik elk onderdeel van de Gezinsbond aantrekkelijk. Er is voor elk wat wils is. Momenteel ben ik nog sterk betrokken bij ledenvoordelen en bij de werking naar grootouders en senioren. 

Verjonging heb ik altijd belangrijk gevonden. Ik zet me dan ook in om nieuwe vrijwilligers aan te trekken voor onze besturen. Het is niet altijd makkelijk, maar als we jongere vrijwilligers vinden, moeten we hen alle kansen en ruimte geven om zich te ontplooien en nieuwe initiatieven te nemen. Zonder nieuwe instroom overleven bestuursploegen niet. Jonge vrijwilligers zijn mee onze toekomst.

Vrijwilliger zijn betekent voor mij me inzetten voor de maatschappij, voor de mensen die het moeilijker hebben, een hulp kunnen zijn voor hen die niet op de hoogte zijn van zaken waar ze recht op hebben. Het is al meer dan 40 jaar een deel van mijn leven. Zeker in de gemeente kennen veel mensen me door de Gezinsbond.

Het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan.

Mijn echtgenote en kinderen staan positief tegenover mijn engagement in de Gezinsbond. Wat collega’s en vrienden erover denken, heb ik me eigenlijk nooit afgevraagd. Onbegrip is er zeker niet en ik hoop dat er waardering is. Ons gezin is wel een echte Gezinsbondfamilie. Mijn dochter Cindy en zoon Nico zijn ook vrijwilliger, in andere ploegen. Dat is leuk, want dan kunnen we meer ideeën uitwisselen die op minstens drie plaatsen de werking ten goede komt.

In die ruim 40 jaar heb ik het aantal leden in de Gezinsbond zien groeien, maar ondertussen ook zien afslanken. Toch heeft de Gezinsbond nog altijd een grote invloed op bv. politieke beslissingen. Ik behoor tot een groep enthousiaste vrijwilligers en wat jongere vrijwilligers betreft, kunnen we niet klagen. Het lijkt me wel dat jonge mensen zich liever inzetten voor gezinnen in hun achtertuin dan voor een regio of nationaal. En toch is dat ook niet onbelangrijk in onze werking. Nieuwe ideeën zijn op elk niveau belangrijk. Gezinnen veranderen, de tijd verandert en zaken waarvan je vroeger dacht dat ze misschien niet zouden lukken, vallen nu misschien wel mee.

Toekomstwens
De Bond bestaat 100 jaar en heeft al heel veel uit de brand gesleept voor de gezinnen. Maar denk niet: ik hoef geen lid meer te blijven van de Gezinsbond omdat ik oud geworden ben. Hoe meer leden, hoe meer slagkracht de Gezinsbond heeft naar de overheid toe. Het is en blijft dus belangrijk om lid te blijven en geef toe, als je op tijd je lidkaart bovenhaalt en daarenboven nog het bonnenboekje gebruikt, heb je in een mum van tijd je lidgeld terugverdiend."

Nico, de zoon

Een man met helpende handen die vrijwilligerswerk met de paplepel mee kreeg is Nico Baelde, 42 jaar en vrijwilliger in afdeling Reningelst. Hij is geboren in een echte Gezinsbondfamilie, zoon van Marc.

"We zijn met ons gezin in 2011 verhuisd naar putje West-Vlaanderen en vielen blijkbaar op als nieuweling in het dorp. We werden aangesproken door de secretaris van het bestuur en aangezien ik de Gezinsbond van thuis uit ken, was er meteen enthousiasme.

Ik wou het wel geleidelijk aan doen en geen zwaar engagement aangaan. Mijn vrouw en ik hebben beiden een job en daarnaast nog veel drukke bezigheden. Er staat een serieuze verbouwing op de agenda en we zijn ook actief in andere verenigingen, zoals de ouderraad en een vereniging rond trekpaarden. Ik wil het goed doen, daarom geef ik mijn grenzen aan.

Ik merk in mijn omgeving wel een grote appreciatie voor vrijwilligerswerk. Er zijn ook collega’s actief in verschillende verenigingen en behalve mijn zus en vader zijn ook mijn gezinsleden betrokken bij de Gezinsbond. Mijn partner Marijke en de kinderen  gaan mee naar activiteiten. Soms neemt mijn vrouw ook wel eens mijn plaats in als bestuurslid. Zij gaat bv. naar bakactiviteiten, da’s minder mijn ding.

De taken verdelen is belangrijk. Zeker omdat we met een grote groep zijn, is dit ook mogelijk. Het is geen ramp als je er eens niet bent op een activiteit. Ik probeer wel steeds te helpen waar mogelijk. Gewoon ter ondersteuning van een vlot verloop de handen uit de mouwen steken, de logistieke kant van het verhaal behartigen. Ik ben er bv. graag bij op het Sintfeest, om de jenever- en chocomelkbar te bemannen. Dat gaat me goed af. We amuseren ons ook met de mensen die we hebben leren kennen via de Gezinsbond.

In onze ploeg is er veel aandacht voor instroom en vernieuwing. Naast enkele anciens, hebben we heel wat jonge bestuursleden. Zo organiseerden we ook al eens een fuif, dat zegt wel iets over onze levendige groep. Dat idee is ontstaan, toen onze afdeling 90 jaar bestond en we een 90’s fuif organiseerden.

Als er een activiteit plaatsvindt en de mensen gaan tevreden naar huis, daarvoor doe je het. Kinderen en ouders die zich amuseren, daar word ik blij van. En negatieve klanken die we soms opvangen, die proberen we om te zetten tot iets positiefs op een volgende activiteit!"

Cindy, de dochter

"Ik ben Cindy Baelde, jongste kind van Marc Baelde. Ik ben het enige meisje in ons gezin met drie kinderen. Gezien mijn vaders engagement ben ik bij de Gezinsbond vanaf mijn geboorte 😊. Wat vond ik het als kind leuk om postbode te mogen spelen voor de Gezinsbond. Ik herinner mij ook nog goed dat ik rond m’n 10de hielp om bonnenboekjes samen te stellen. We deden toertjes rond de tafel en namen telkens een blaadje, ondertussen herhaalde ik een gedichtje dat ik moest kennen voor school. Ik was supertrots dat mijn papa naar Brussel (dé hoofdstad) ging vergaderen. In mijn ogen was hij daar een belangrijk man. Op gezinsdagen voelde ik dat echt íedereen mijn papa kende.

Ons gezin telt twee dochters. Mijn meisjes helpen graag om enveloppes of zakjes te vullen.  Leuk toch? Zelf de stap zetten naar een engagement in de Gezinsbond liep niet zo vlot. Ik zei zelfs ooit dat ik nooit in een vereniging zou stappen, want dan ben je nooit thuis (zo ervaarde ik het engagement van mijn vader dus ook). Maar, wanneer het in het bloed zit, dan word je er automatisch naartoe getrokken.

Men heeft me meermaals aangesproken voor ik over de schreef ging om me in Kortrijk te engageren. Ik had mijn studie verpleegkunde net afgerond, we waren pas verhuisd en ik had het gevoel me niet 100% te kunnen inzetten. Na enkele gesprekken met de voorzitter en de educatieve medewerker kreeg ik zin om de Gezinsbond hier in Kortrijk terug op de kaart te zetten. Ik merk wel dat het zwoegen is om in een stad gezinnen mee te krijgen. In een kleine gemeente als Vlamertinge gaat dat precies vlotter. Wij moeten opboksen tegen grotere spelers met meer middelen. Maar ik blijf me koppig inzetten voor de gezinnen in Kortrijk en wil met onze activiteiten een goed gevoel creëren. Ik wil bereiken dat Kortrijkzanen niet meer vragen: ‘De Gezinsbond, wat is dat?’ maar reageren met: ‘Ah, ben jij vrijwilliger bij de Gezinsbond?’

Anderen gelukkig maken, dat vult mijn hart met warmte, dat is niet enkel de reden waarom ik vrijwilliger ben, maar dit toont ook waarom ik voor mijn job gekozen heb. Ik hield me ook niet in om rond te bazuinen dat bijvoorbeeld het corona-ouderschapsverlof er gekomen is dankzij de Gezinsbond. Mensen kijken me met grote ogen aan. Zo jammer dat dit niet beter geweten is! Lokaal kunnen we enkel een steentje bijdragen door onze leden wakker te houden, onze activiteiten helpen daarbij. Want, de Gezinsbond heeft voldoende gezinnen achter zich nodig om invloed te blijven uitoefenen op de politiek."