Zo moeder, zo dochter - ook bij vrijwilligers

Hilde, de moeder

Hilde vertelt over haar eerste stappen binnen de Gezinsbond: “Na onze trouw kregen we automatisch een gratis lidmaatschap. Ik las altijd de artikels uit het Bondsblad en bij de geboorte van Liesbeth vond ik ook de Brieven aan Jonge Ouders heel interessant. Na onze verhuis naar Malderen gingen we naar een infoavond van de Gezinsbond. Ik wilde graag weten hoe zij werkten en hoopte er wat mensen te leren kennen. Ik vond het gek dat er geen kinderoppasdienst was in deze gemeente, in Denderhoutem bestond dit wel. De vrijwilligers vroegen mij na het infomoment of ik de kinderoppasdienst niet wilde oprichten als ik dit zo belangrijk vond. Ik kreeg hierin carte blanche. Zo maakte ik ineens mijn entree als vrijwilliger. Samen met twee andere vrouwen mochten we ook bepalen welke activiteiten we wilden organiseren voor kinderen. Dat maakte het voor mij extra interessant. Zo kon ik iets organiseren dat mijn eigen gezin leuk vond. Door de jaren heen ben ik steeds de kinderoppasdienst blijven doen, al is de manier van werken nu heel erg veranderd. Mijn man had vroeger al een programma gemaakt zodat ik een duidelijk systeem had om mee te werken en alles overzichtelijk bleef. Nu er een systeem is van de Gezinsbond, moet ik niet meer zoveel doen. Dat maakt alles natuurlijk wel heel gemakkelijk, maar ik vind het ook heel erg jammer dat ik daardoor zoveel contacten verlies. Ik zou sommige oppassers nu misschien zelfs niet meer herkennen als ik ze tegenkom op straat. Je kan ze ook minder gemakkelijk aanspreken voor een babbeltje. Ik ben ook voorzitter van de afdeling, maar daarin sta ik niet alleen. We hebben een heel goede secretaris die het papierwerk op zich neemt en een jonge ploeg die heel gedreven zijn en mee aan de kar trekken. Dat is heel veel waard.”

Liesbeth, de dochter

Liesbeth vult aan met haar verhaal: “Ik ben 5 jaar in het bestuur van Steenhuffel, maar wel reeds lid sinds de geboorte van mijn oudste zoon, 9 jaar geleden. Ik toonde mijn interesse nadat de afdeling een oproep deed naar vrijwilligers. Het was een bestuur met voornamelijk oudere vrijwilligers en ze gaven aan dat ze het moeilijk vonden om nog mee te zijn in wat er momenteel leeft bij de leden. Je merkte ook dat hun activiteiten niet meer gericht waren op jonge gezinnen. Aangezien ik heel erg geloof in waar de Gezinsbond voor staat, zou ik het heel jammer vinden als de afdeling zou stoppen. Dat was voor mezelf een goede motivatie om mij aan te melden. We blijven nog steeds zoeken naar jong bloed. Het zou leuk zijn om nog wat jonge mensen in ons team te krijgen, maar dat is niet evident. Ik spreek wel vriendinnen aan, maar die zijn vaak al actief in andere organisaties. Er worden overal altijd wel ergens vrijwilligers gevraagd. Vaak zitten er in andere organisaties meer leeftijdsgenoten, waardoor je je gemakkelijker kunt verbinden. Vaak weten mensen ook niet wat de Gezinsbond juist doet. Je moet echt aan de basis beginnen: wat doen we lokaal, nationaal, wat doet de Gezinsbond voor mij? Een briefje in de bus is daarmee niet voldoende. Ik ben zelf in het bestuur gestapt omdat een ouderraad voor mij te intensief was.

Ik sta enorm achter de waarden van de Gezinsbond. Als ik daarvoor één keer per maand of twee maanden een vergadering moet volgen, is dat nog haalbaar met mijn gezinsleven. Ik kreeg het werken als vrijwilliger mee met de paplepel. Als kind mocht ik ook steeds helpen tijdens activiteiten: chips uitdelen, achter de toog helpen, er was altijd wel iets om te doen! Nu zorg ik vooral dat we actief blijven op sociale media, maak ik reclame voor activiteiten en zorg ik voor het promomateriaal. Ik merk ook dat ik vooral voor de creatieve inbreng zorg bij het uitwerken van de activiteiten.

Mensen verbinden, mensen ontmoeten met dezelfde interesses, zien dat ze een activiteit echt leuk vinden, dat vind ik het leukste in mijn engagement. Haar moeder beaamt dit: “Je zet je in als vrijwilliger omdat je de wereld er een beetje beter en vrolijker mee maakt. Het verbinden met elkaar, samen dingen doen zorgt voor minder wrevel, mensen zoeken meer toenadering naar elkaar.”

De volgende generatie?

Liesbeth: "Wannes, mijn zoontje in het 3e leerjaar, moest leren wat een vrijwilliger was: iets doen met uw hart, waar je niet voor betaald wordt, maar waar je een steentje bijdraagt aan de maatschappij was de definitie. Dit leidde tot een gesprek in huis over hoe mama en papa zich engageren en hoe ook hij al iets doet voor de samenleving. Samen werken, een ploeg vormen. Je geeft iets aan mensen, maar je krijgt er ook veel voor terug. Het is een ander type rijkdom. We proberen dit ook mee te geven in onze opvoeding. We zouden het zeker leuk vinden als ze later ook gaan ‘vrijwilligen’, we zien ook dat ze spontaan al dingen organiseren voor de kindjes in de buurt, maar zullen dit zeker niet pushen.

Onze omgeving reageert ook heel positief. Ze weten dat de prioriteit bij de Gezinsbond ligt. Je draagt je verantwoordelijkheid. Als je iets hebt afgesproken, doe je dat ook."